Gedichten

Kort dag

Wind zo vurig, iedere steen trilt en
muren beginnen te breken.
De hemel splijt open, op de vleugels
van de wind laat ik mij gaan.

Boven wolken bedenk ik van alles en
op de stroom van rivieren voel ik hoe ik leef.
In een razend snel tempo gaat alles voorbij;
Ieder woord, iedere gedachte.

De zon schijnt, maar gaat al weer onder.
Het licht wordt overschaduwd door het duister,
terwijl de sterren niet fonkelen.

De weg is lang voor iedereen, maar ook zo kort
als het vallen in het water van een steen en
waarvan je slechts nog even de rimpeling ziet.

Daarna is alles stil, weg, ook de wil.
Niets dat rest, de wind is gaan liggen en zon,
maan en sterren zijn bezoedeld door duisternis.

Overige gedicht door: martin valk

Tweeten