Gedichten

Waaiende kleuren

Mijn doek blaast met volle wangen
mijn kleuren door elkaar.
De horizontale stroming
in de dampkringlucht
vult oorverdovend mijn
strak gespannen lijf.

Strijdend, vechtend wil ik
mijn kleur behouden.
Ik zou hem aan flarden rijden
Ik bons tegen mijn doek,

maar hij wijkt geen centimeter
Ik moet het met lege ogen aanzien
hoe hij me mengt met rood
blauw of geel.

Angst heb ik wat er met mij zal gebeuren,
ik op mijn eentje met al die kleuren.
Mijn borstel wrijft gretig in de poriën
om mijn kleur niet te doen vermengen.

Helaas hij is de trappers kwijt.
Ik zal maar laten begaan,
het is niet het einde van mijn bestaan
want ik word bekeken door mensenogen.

Zij schuwen de kleurenmengeling niet.
Al heb ik zo’n verdriet
er is niemand die het ziet.


Claire Vanfleteren ©

Overige gedicht door: clairevanfleteren

Tweeten