Gedichten

Het sneeuwde lichtjes om haar..

grijs en strak stond de lucht boven ons
die ochtend, aan de randen van de akkers
lag en beetje sneeuw, berkenbosjes
verschilferden van schors, een enkele
verslapen kraai kraste zich over het land

zij was opgebaard in het midden van haar
uitgesproken wens, eenvoudig en houdbaar
nog op deze vroege morgen, te midden van
de stilte, de wuivende bossen om haar heen

Ik keek naar het gezicht, streek met mijn
wijsvinger over haar voorhoofd, neus en
mond, zo de contouren volgend van mijn
moeder, van wat zij mij nog wilde zeggen

wit in wit, doodgeverfde oude kamille in
haar handen, een hoge toon van de muziek
trok als een laken over haar, sereen en
aanhoudend koud klonken stemmen in

dit huis waar wij waren, zij hield van Preisner
Requiem, stofte de stilte, ontsteeg zichzelf
haar lichaam ademde nog, de huid verkruimelde
och, mijn moederlief, laat mij door je haren

strijken, de groeven in je huid eigen maken
en kijken naar je, verdriet om je schoonheid
hebben, je woorden, je zalving, Agnus Dei
zingen voor je tot diep in de oude bossen

stijg maar, ga maar hoog, ik omhels je om
je mooie handschrift, mijn vuile broeken, de
boze pastoor, de melkfles half leeg en dat
onvergetelijke verhaaltje steeds, ga nu maar..

ik luister naar je muziek en herhaal, herhaal
de schoonheid, zo mooi, mooi mens, zo mooi

Overlijdens gedicht door: Henk Knibbeler

Tweeten