Gedichten

Mijn kind

Diep in de grond ben jij verzonken,
de winter heeft je dichtgedaan.
Aan aarde ben je nu geklonken.
Ik zie jouw glimlach door de dagen gaan.

En nu de zomer warm en zacht
tot in jouw stilte wil doordringen,
hoor ik de merels in je zingen,
proef ik jouw adem in de nacht.

Zie ik je in de bloemen bloeien,
ruik ik je in ’t gemaaide gras,
is het alsof er nooit dat afscheid,
alsof er nooit die droefheid was.

Ik weet dat jij mij zou beminnen,
zoals het leven zichzelf bemint.
Als jij daar niet zo diep zou liggen.
Niet zo onzegbaar stil, mijn kind.

Overlijdens gedicht door: Pierre Van Laeken

Tweeten