Gedichten

Gelukkiger tijden...

Je bent mijn man niet meer.
Nu pas is het dat ik mij realiseer,
je bent mijn man niet meer.

Mijn belofte geldt niet meer.
Tot de dood ons scheidt.
Dat is nu werkelijkheid…
Tot de dood ons scheidt.

Gisteren was je nog mijn man,
geen notie had ik ervan.
Vandaag rezen mijn haren te berge,
toen ik plots tot die conclusie kwam,
je bent niet meer mijn man.

O nee, er verandert niks.
Je bent al jaren weg.
En steeds verloor ik jou
Een stukje meer.
En deed het vreselijk zeer.

Dat hoeft nu ook niet meer.
Ik vind het eigenlijk wel goed zo.
Een periode afgesloten.
Geen tranen meer vergoten.
Over ziekzijn en de dood.

Herinneringen blijven…
Denk maar aan gelukkiger tijden.
‘t Geluk van al die jaren
dat we samen waren
aan alles wat je gaf.
Dit hoofdstuk sluit ik af.

Antje.

Verdriet gedicht door: Antje.

Tweeten