Gedichten

Heimwee

Onwerkelijk is de tijd,
zo zonder jou.
Het voelt zo vreemd,
alsof ik ergens anders leven zou.

Een verlatenheid,
iets van heimwee,
heimwee, naar een thuis.
Zelfs dat nam je mee.

Er is de werkelijkheid,
daar leef ik in.
Als vreemdeling, een eenling,
in een leegte zonder zin.

Ik kan je niet bereiken,
een onmogelijkheid.
Er is je graf, een harde koude steen.
Waaronder jij verdween.

Dus vouw ik maar mijn handen,
en vraag... om hoop,
om hoop, aan Hem,
die allen leven geeft.

Antje.

Verdriet gedicht door: Antje.

Tweeten