Gedichten

Zita

Zita is mijn naam

Ik ben nog heel jong
een puppy in de hondentaal.
Ik begrijp nog niet veel
van wat gebeurde
in mijn korte bestaan.

Ik kan het niet vatten
dat baasjes slaan,
hoewel ik niets had misdaan.
Ik had honger, maar
er werd naar mij niet omgekeken.

Mijn ribben voelde ik,
als ik mijn vacht probeerde proper te houden,
want een bad met schuim
heb ik nooit gezien.
Het kriebelde op mijn rug
net de steken van een mug.

In mijn ogen stonden tranen
maar een hond huilt niet
al had ik veel verdriet.
Waarom werd ik niet aanvaard
in dat huis met spelende kinderen?

Ik zag het niet meer zitten
er was geen warmte en genegenheid.
Ik kroop verder weg in een hoek
ik had zo’n schrik van mijn baas.
Zou hij weer schreeuwen?

Ik was in een hel gestrand.
Er was toch nog hoop
want ik stond te koop.
Misschien toch een lichtje in de duisternis.

Lieve baasjes kwamen me halen.
Och, ik ben zo gelukkig nu.
Ik krijg eten voor mijn hongerige maag.
Mooie slaapplaats voor mijn tenger lijf.
Een aai over mijn kop
Nu heb ik proper haar
na een bezoek aan een waterplas met schuim.

Ik geef mijn baasjes liefde
ik hoef niet meer weg te kruipen in een hoek,
als ik het toch doe, krijg ik een koek.
Zij zien mij graag
ik word geliefd en bemind
net als een mensenkind.

Bedankt lieve baasjes van mij
Ik ben nu eindelijk gelukkig en vrij!

© Clairevanfleteren 2013

Verdriet gedicht door: clairevanfleteren

Tweeten