Gedichten

Zwarte roos

Het was middernacht, mijn dromen kwamen net zo
Min uit als mijn beloften...
Ik slofte door de kamer en vergat de tijd.

Haat en nijd begraven, de nacht zwart als talrijke
Raven op een kluit uit op hun buit.
Tastend in een leegte keek ik onderwijl naar de
Hemel, zij was mooier, donkerder dan ik ooit
Gezien had.

De stad leek verlaten als mijn gedachten, m'n
Geest.
Deze rust, de stilte in mij en om mij heen leek
Geschoeid op een andere leest, alsof leven en dood
In elkaar overvloeiden, zijn en niet zijn mij dermate boeiden dat het bestaan door mysterie
Bestierd kon worden gevierd.

En wel als één zonder hemel, noch hel, terwijl
Vrede en oorlog slechts nog woorden waren.
Een droom, een belofte die niet uit kwamen,
Helaas en ik keek door het raam en slofte door de kamer.
Het was middernacht en vergat de tijd.

Verdriet gedicht door: martin valk

Tweeten