Gedichten

Allerzielen

Wij mensen en vrienden om ons heen, het zal ons allen wel zijn overkomen
dat er midden in uw nabijheid iemand plots wordt weg genomen.
Je vader of moeder, broer of een zus, of je man of je vrouw
maar wie in godsnaam is voor een vogel in de rouw.
Dat kleine vogeltje groen geel met een zwarte vlek op zijn hoofd,
is heel ruw op beestachtige wijze door een sperwer van zijn leven beroofd.
Het gebeurde op een mooie herfstdag bij mijn buren op het gazon,
in onze gezamenlijke tuin waar
het verhaal van onze kleine koolmees eens begon.
Hij was hier al een paar jaar thuis,
en maakte hier met zijn vrouwtje
trouw van ons nestkastje gebruik als zijnde hun huis.
Af en aan vlogen ze samen om hun kroost in het nestkastje te voeden,
en voor alle gevaren in de tuin te behoeden.
Twee jaren is het hun en
hun gezinnen voor de wind gegaan, maar
plotseling in de derde winter is de koolmees wat aan gedaan.
Ik hoorde een triest en weemoedig gefluit van help me dan,
nu ik me niet meer zo goed behelpen kan.
Uitgerekend hij de lenigste en acrobatische van alle gasten in mijn tuin,
speelde in mijn richting op de klaag bazuin.
In een ijskoude winternacht nacht moet het zijn gebeurt,
zijn rechter pootje is voor een groot gedeelte bruut afgescheurd.
Loyaal zoals ik ben aan alles in de natuur
toonde ik me van mijn goede kant als een echte mee levende buur.
Vetbollen zodanig voor mijn kleine vrind op gehangen,
aan draden met een opstap hulpje om zijn zaden toch te kunnen versmaden.
Nog een gezinnetje heeft hij met heel veel moeite groot gebracht
oké met hulp die daarvoor van alles had uitgedacht.
Ik sta voor het raam van deze dappere krijger te genieten,
als ik plots met geweld een sperwer op hem af zie schieten.
Mijn held kon met zijn ene pootje niet snel genoeg uit de voeten geraken,
hij keek mij nog even angstig aan en liet mij in leegte achter,
deze winter zal hij mij niet meer vermaken.

Natuur gedicht door: Frans Vos

Tweeten