Gedichten

Avondwit

Als het vroeg donker wordt
wandel ik langs veld en water
Geluidloos zonder stem te horen
Het gehuil van de natuur zondert af.

Geen liedjes en versjes in de lucht
Nieuwe winter werpt zijn vruchten af
Ongeklede bomen overeind aan horizon
Hun skeletten zien als naakte spoken eruit.

De maan is bleek, duizelig, vermoeid
Heeft het koud in de grote sterrenhemel
Met somber gezicht verkent ze onze blauwe
planeet, geheel alleen tot de volgende morgen.

Wat een avond voor de bewoners hier
waar guur, ijzel, vorst aan hun hart kleven
Met een blik kijken we samen naar de sneeuw
die het land heeft omgetoverd tot een wit paradijs.

Natuur gedicht door: Catherine B.

Tweeten