Gedichten

Bij Oisterwijk

Trotse pijnen zien vorsend, maar minzaam neer
op bescheiden eiken, ranke berken.
Bomen of struiken mogen klanken sterken
uit vogel- en kikkerkoor, bij stralend weer.

Hier beleven mensenogen de eer
klein leven vol grootheid te bemerken.
Speurgrage, denkende handen werken
in het rijk van betoverend bosmeer.

Over de vennen strijkt bosbessenglans.
Eilandjes, waar bladerwirwar op groeit,
scheppen broedparadijs voor eend en gans.

Het water schuift soms rimpelend voort, stoeit
dan met blazend zonlicht: een luchtige dans,
waarbij de liefde der libellen opbloeit.

Natuur gedicht door: Han Messie

Tweeten