Gedichten

Elfenconcert

De dood spreekt een overheersend, leeg woord
in het winterbos van sneeuwloze grauwheid.
Reuze spinnenpoten hangen stram gespreid
om droeve beuken; kilte heeft hen versmoord.

Een moede zucht dwaalt door dit verlaten oord,
strijkt langs dorre varens, mint eeuwige strijd,
zakt puffend neer, tot heengaaan bereid.
Dansen op zijn stem toonkunstvlammen voort?

Felrode blaadjes vol taaie herfstkracht
jagen elkaar na, vluchten tezamen.
Hun gloed siddert licht, wentelt traag, zingt zacht.

Kleine luchtwezens scheppen ijle pracht,
die zich voor grootse praal schijnt te schamen:
nietig leven trekt met hemelse macht.

Natuur gedicht door: Han Messie

Tweeten