Gedichten

Herfstsporen

Een nieuwe herfst rust met zijn
melancholisch hart in mijn lichaam
Kille wind zal het mooie takkengestel
ontbladeren, schouders om op te huilen.

Vreemde geluiden en gezichten
dwarrelen door het hoofd dat steeds
meer onrust, verlies uitstraalt terwijl een
ziel in verwarring raakt door deze onbekende.

Luister naar de slagen van de stilte
die mij hebben veroverd en verborgen
breekbaarheid in beslag hebben genomen
Najaarsverzen met treurige geuren en kleuren.

De handen beginnen te trillen: laatste
spatje zomerinkt ontsiert het witte papier
Ben benieuwd wat de tijd ons geeft en neemt
Het kan alvast diepe sporen nalaten in ieder leven.

© Catherine Boone 2014

Natuur gedicht door: Catherine B.

Tweeten