Gedichten

Herinneringen van bomen

Uitgeroeide velden
Verdwaalde takken in de wind
En een vos die zijn weg naar huis toe vindt

Hier liggen de gedachten
fluisterend
Hier voel je de lijdenis
knisperend
De wind waait de nog verse snippers weg
Allemaal nog vol verhalen

In de eerste ringen lees ik geboorte
Puur tot aan het ongerepte
en stijgende tot grote hoogte
Hier voel ik de verhalen van vrijende stellen
Van rennende, middeleeuwse kinderen
In het midden proef ik het bloed van soldaten
Die met al hun onschuld mijn takken raakten

Evolutie gaf mij de kracht
Die in een harde wereld wordt verwacht
Duizenden zonsondergangen wisten mij al te raken
En verkleurden voor altijd mijn bladeren
Regen bracht mij bij mijn vrienden
Tak aan tak konden wij gevoelens delen

Als jij mijn ringen leest zie je vrede en haat
het verschil tussen goed en kwaad
In mij staat geboorte en overlijden
In alle barstjes het geven en nemen
En over 100 ringen
waarin ik kleinkinderen heb zien opgroeien
zal mijn dood beginnen
Gevallen bladeren blijven liggen

Ik zal dood gaan, dat blijft onveranderd
Maar in mijn wortels blijven mijn herinneringen voor altijd verankerd.

Natuur gedicht door: Alex Boelens

Tweeten