Gedichten

Mijmering

Wanneer ik aan mijn venster zit,
zo in het vroege morgenlicht,
zie ik weer in heg en struik,
de zilveren draden glanzen.
Weerspiegelend in het eerste zonnelicht.

De spin weeft weer met fijne draden,
in heg en struik, haar fijne web van rag.
Bedruppelt als met kleine parels,
door zachte nevel, in de morgendauw.
Nog mooier dan ik ooit eens zag.

Het maakt mij wat weemoedig.
Ik weet de herfst is weer nabij.
Nog enkele weken en de bladeren vallen.
De herfst komt als op kousenvoeten,
brengt storm en regen naderbij.

Ik wil nog graag kastanjes zoeken,
de hazelnoten rijpen in dit jaargetij.
Het wemelt van de bramen en de bessen.
Ik zou ze zo graag plukken,
mijn eigen herfst belemmert mij.

Toch zit ik niet te klagen,
ik put uit mijn herinnering,
hoe ik in vroeger dagen,
genieten kon, van alles wat ik plukte.
Met ogen vol verwondering.

Kastanjes met de kleuren van mahonie.
En korenbloemen in het rijpend graan...
de bramen zwart en heerlijk zoet...
ik ruik nog steeds hun geur.
En denk: "Wat is het leven goed."

De herfst verdient bewondering.
Geeft voorraad voor de wintertijd.
Draagt reeds in haar boezem...
De belofte.
Van een nieuwe zomertijd.