Gedichten

Niemandsland.

Verwaaide geest en een strand vol leegte.
De zon zakt in zee, zwaar valt iedere golf
Op de vloedlijn.

De einder ver weg van duin en paviljoen.
Alles verlaten, in vergetelheid geraakt.
Maar langs wegen gaat men onvermoeid verder.
De zoektocht tussen aard en hemelrijk gaat
Ongebreideld door.

Ik sta op de pier, hoor het ruisen van de
Golven en wordt onder het gekrijs van meeuwen
Bedolven.
Daarna is er alleen nog de stilte die zich
Uitstrekt over zee en strand.
En het lijkt alsof ik mij waan in een stuk
Niemandsland.

Natuur gedicht door: martin valk

Tweeten