Gedichten

Op Texel

Van de week was ik op Texel
Er was een bruiloft daar
Ik was ook uitgenodigd,
en ik dacht: “Dan ga ik maar.”

Ik zag er alle schapen,
ze leken op elkaar.
Maar ook zag ik de koeien, hele witte,
ik keek er vrolijk naar.

De bruiloft was voortreffelijk,
met champagne en met heel veel geluk.
Daarna allemaal in de bus, voor een reisje,
over het eiland, heen en weer terug.

Ik zag in mijn gedachten,
mensen uit vroeger tijd.
Ploeterend voor hun bestaan.
Toen ik de resten van hun arbeid,
aan mij voorbij zag gaan.

De omheining rond hun weiland,
plag voor plag gestoken, zo degelijk,
ze hadden geen machines toch.
Begroeid met gras en mos.
Zo bijzonder, want ze zijn er nog!

De schapen zijn er voor de slacht,
ze smaken goed, een beetje ziltig.
Er werd verteld waarom dat was.
Het zoute water dringt erin door.
Ze eten ziltig gras.

De leemkuilen in het weiland.
Gevuld met schoon en helder water.
Iets uit een hele andere tijd.
Er was geen waterleiding toen.
Hoe wisten ze wat ze moesten doen?

Het is het werk van mensen,
die in een ver verleden eens hebben geleefd.
Ze gebruikten de middelen die ze hadden.
Het dwingt bij mij een groot respect af,
ze hebben niet voor niets geleefd.

© Antje.