Gedichten

Verdwaalde rotsen

De reuze Drentse keien liggen verspreid
in nette tuinen of woeste heidevelden,
moeten telkens het kinderspel ontgelden,
kennen vrolijk geklauter bij felle strijd.

Kloeke rovers hebben zich juist bevrijd
van sterke wachters, gaan als trotse helden
naar hun woonhol, waar ze reeds rijke buit telden.
Worden oergraven door de jeugd ontwijd?

Eens schoven ontheemde stenen voort
met reizend poolijs, bleven op vreemde grond,
gaven mensen tehuis, bewaarden doden,

spreken na geheimzinnig bestaan dit woord:
"Onze kalme ouderdom maakt jong leven bont,
't verblijdendste wat alle tijden boden."

Natuur gedicht door: Han Messie

Tweeten