Gedichten

Verlangen

Zie toch, de blauwe regen,
Zijn blad'ren zijn nu helemaal geel.
Ik denk nog aan de lente,
aan zijn bloemen,
als een waterval zoveel.

Nu laat hij zijn blad'ren vallen,
de grond bedekkend met een kleed.
In storm en regen staat hij triestig,
alsof hij van geen zomer weet.

De grauwe balk waarom hij slingert,
kaal en grijs, wordt hij weer zichtbaar.
En ook het merelnest vertoont zich,
zwart en eenzaam hangt het daar.

Wachtend op de nieuwe lente, kalm en stil,
In de takken sluimert nu het leven,
Als in herkenbare berusting, want ja,
de winter duurt maar even.

Antje.

Natuur gedicht door: Antje.

Tweeten