Gedichten

Vervuiling als buit

ik weet van
de wereld en wind
zuurstof in geurige luchten

nog lach ik naar
het kind dat fijn
stof ademt op straat

niemand gaat vluchten
ik tel de jaren die het de
mensen gaan kosten

we accepteren gewoon
hopen niet de klos te zijn
van dit allemaal nietenfestijn

zo schuiven we
alles steeds verder vooruit
met totale vervuiling als buit

eenrichtingsverkeer
van het ergste soort is het
perspectief dat bij mensen hoort

Natuur gedicht door: wil melker

Tweeten