Gedichten

Vorstloze winter

De vijver van het verlaten landgoed
ligt eenzaam en donker, streng omgeven
door oude, kale bomen, die triest leven
onder een grijze, gerafelde hoed.

Hun geboetseerde stammen zijn bebloed
met verleden, dat zich nòg wil geven
aan des adels gestorven bevelen,
slechts droevig verzinkt, maar steeds schimmig woedt...

De hoge takken, dicht op elkaar gekromd,
omvatten leegte, kil onbewogen,
waarin verslagen geest neerslachtig bromt:

"Wat mag dit oord in de toekomst pogen?
Wellicht dat hier nooit meer iets tot stand komt,
behalve het tijdloze oervermogen,"

Nieuwjaars gedicht door: Han Messie

Tweeten