Gedichten

Lopen tot ik niet meer kan

Ik loop door de stille straten.
Zo stil, dat ik mijn gevoelens niet durf uit te schreeuwen.
Ik loop door de verlaten straten.
Zo verlaten, deze straat doorlopen duurt eeuwen.

Kan er met niemand over praten.
Ik loop tot ik niet meer kan.
En waar ik terechtkom,
kan me niet meer schelen dan.
Verloren loop ik over de kade van wanhoop.

Maar geen moment gedacht om eraf te springen.
Gewoon blijven lopen, blijf ik mezelf zachtjes toezingen.
Ik loop door een uitgestrekte weide.
Langzaam voort met mijn schaduw aan mijn zijde.
Ik voel niets meer.

Geen haat of spijt meer, geen van beide.
Ik liep een stille eenzame reis.
Maar nu is het voorbij.
Ik beklim m’n laatste zorgen en zie het paradijs.

Overige gedicht door: De onbekende dichter

Tweeten