Gedichten

Postzegelwinkeltje

overal van Nederland
De arme man met de plastic broek wonend aan de Lek, de ptt herinnert niet aan deze lieve vissenliefhebber het land van de vele wateren en vissen waarin hij woont, dat is zielig voor die man aan de Lek.
Ik zat ondertussen duizend en vierhonderd meter onder de Groningse grond vlak bij de nederlandse gasbel in een postzegelwinkeltje. Via een lift ben ik zo diep gekomen. Terug naar de man met de plastic broek aan de Lek.

Hij zoekt vergeefs in Benidorm zijn zon maar laat hij houden van de potloodgrijze regenwolken van kletsnat Nederland waar nooit wat te beleven valt onder de mensen en daarom juist veel te beleven valt. Ach ik troost je cornil met echte groningse gemberkoek zei de postzegeljuffrouw tegen mij. Ach zoveel aandacht voor schaats en pannenkoek met krenten maar niet aan onze bluppies,aan de zovele zoete vissen met dikke lippen in ons zoveel geschonken water door God. Wij zijn allemaal geschapen voor altijd, wij de mensen,de vogels, daarom vliegen ze ook en eten ze een mooie rode kers of een appel, en ook de voor altijd lieve zoete vissen en jij en je broer.Door lieve God en voor lieve God.

Alleen maar voetbal en voetbalhoofden op de nederlandse postzegels. Maar ja daar zit de winkelhaak en de passer achter, oftewel de vrijmetselarijloges die alleen maar soaps willen ter indoctrinatie en peren,gebakken peren met voetbaltovenarij voor de man. En maar soaps voor de vrouwen,driehoekrelaties, dat is weer van de passer en de winkelhaak, slecht voor de ziel
Ach bij die mevrouw was het fijn praten. Ze had wijsheid en dat bij een onvervalste gemberkoek. Ze verkocht postzegels met vieze watertanden, en met brandmerken en watermerken verkeerd op de kop gedrukt, daar had ze heel veel van, vele zegels met tanden eraf en vieze watermerken erin waarin een druppel slaolie zwom.

Ook had ze een hele oude postzegel die rook naar zeewier en waarop een haai stond met zeer grote grijns, een driehoekzegel van een meter bij twee meter,heel eng. Kwam uit Noord Korea, de verdere zegels uit Noord Korea waren de opmerkzaamheid niet waard,alleen maar wapenspreuken met drukfouten,slagschepen en militaire gele koppen, nou ja een goudvisje dan. Boven ons bloeiden in koor de suikerbietbloemen en onder ons een levensgevaarlijke gasbel.
Over die koude gasbel hingen buisjes met allemaal vreemde onderaardeklokjes erop met vreemde verre getallen.
Wanneer raakt de bel op dacht ik.
Nu zei de vrouw , er zijn ook hier blinde mollen door de nederlandse gasunie met duizenden tegelijk aan een graafkar gespannen en als je geluk hebt mag je ze zometeen zien.
En ja, ik zag tweeduizendhonderdvierentwintig blinde mollen met roze wratachtige neusjes aan kettingen voor een graafapparaat wat leek op een grote melkvelschep om melkvellen te verwijderen uit de melk.
Die mollen zijn blind of slechtziend maar met hun graafklauwen graven ze steeds dieper al ruikend nieuw te ontginnen gasbellen .Overigens zei de vrouw bestaan er ook zwervende gasbelllen, als de zwarte gasbel uit Noorwegen onder de aarde van Nederland trekt dan moeten de nederlanders daar boven kou lijden en warme gebreide sokken dragen aan hun voeten.
Die gasbel ziet er als een hele grote verkouden zwarte mopshond uit.

Ik informeerde nog even over de naar mijn gevoel zielige lastmollen.
Krijgen ze daar wel een blaadje sla voor of een wormpje?
Ja hoor zei de vrouw en ze hebben allemaal een echt gasunielampje in hun woongangetje.
Dat is lief en zorgzaam van de gasunie.

Ik vroeg nog of ze hier aanstekers maakte.
Geen antwoord.

De mevrouw van het postzegelwinkeltje liet mij ook haar nylonkousenweefmachine zien in haar kleine bootje waaruit heel veel nylon kousen kwamen.
Ja zei ze, je moet boven de gasbel die zodanig blauw is wel een paar nylon kousen aan je benen en voeten doen anders worden je benen en voeten binnen een uur zo blauw als blauwe stenen.
Dus je fabriceert nylonkousen vroeg ik.
Ja en jij moet ze nu ook aantrekken, hele zwarte nylonkousen want anders krijg je blauwe tenen.

Ik trok de nylon kousen aan.Ik voelde nu plastic draden om mijn benen.
De nylon kousen waren zwart als inkt en ik kreeg een dikke buik en mijn benen zwelden.
Mijn voeten die al gekneusd waren door de val van de liftdoos zwollen ook en werden ronder.
Ik moest ook ijzeren hoge hakken dragen met riemen om mijn voeten van ijzer.
Anders zou ik smelten boven de pulserende gasbel.
Dat kwam omdat ik te lang bij haar geweest ben en ik niet tegen de gasboringen kon maar zij wel.
En toen werden die ijzeren schoenen heel heet en het ijzerwerk brandde tegen mijn voeten. Mijn voeten deden zo zeer.
Via een noodtrap kwam ik toch weer boven de grond.
Maar de ijzeren draden en vlechten en de schoenzolen zaten weliswaar nu afgekoeld in mijn voeten.
Met nijptangen probeerde ik mij te verlossen van die schoenen aan mijn voeten.
En het plastic van de nylon kousen waren tranen van plastic geworden vloeiende over mijn benen en voeten.
Ik kwam er voor in het ziekenhuis terecht, mijn voeten werden bevrijd van de ijzeren klemmen en mijn benen en voeten schoongewassen van de plastic tranen, druppels als imitatieparels.
En de verpleegster vond nog voor mij een pakketje met postzegels met vissen erop die ik van die lieve vrouw kreeg die mijn leven bij de gasbel redde.postzegel
Uiteindelijk kwam ik in een klein caravannetje terecht als Mammelou ,ook daar verkochten ze postzegels onder tl buizen die loshingen nog een beetje bij elkaar gehouden door vochtige electriciteitsdraden.
Onder een tl buis waaruit heel mooi wit licht kwam als melk uit een melkpak zocht ik naar een pakketje zoutwatervissen.
Opeens was er kortsluiting door waterschade, de aardige vrouw achter de kassa vluchtte.
Ik kon niets meer kopen tot mijn verdriet en werd gered door een brandweervrouw en een brandweerman.
De postzegels met de zoutwatervissen mocht ik houden voor mijn vrolijke rode postzegelboek.

Overige gedicht door: cornil

Tweeten