Gedichten

Stilaan wegsterven

Daar zit ik angstig in een hoek,
mijn lichaam beeft en men tranen blijven komen.
Niemand die me vraagt wat er is,
niemand die vraagt of het gaat.
Iedereen loopt weg,
iedereen laat me stilaan wegsterven.

Daar lig ik op mijn bed,
mijn adem hapert en snokt.
Niemand die me kalmeren wilt,
niemand die zegt dat alles weer beter word.
Iedereen loopt weg,
iedereen laat me stilaan wegsterven.

Daar lig ik op mijn vloer,
helemaal de kluts kwijt.
Niemand die me opraapt,
niemand die zegt wat er is gebeurd.
Iedereen loopt weg,
iedereen laat me stilaan wegsterven.

Daar hang ik een put,
me aan het optrekken aan een touw.
Niemand die me naar boven trekt,
niemand die me aanmoedigt.
Iedereen loopt weg,
iedereen laat me stilaan wegsterven.

Daar lig ik op de bodem,
met een touw rond mijn nek.
Niemand die nu nog iets doen kan,
niemand die zich afvraagt of ze iets konden doen.
Iedereen wilt nu helpen,
iedereen wilt me laten leven,
maar het is nu te laat.

Overige gedicht door: De onbekende dichter

Tweeten