Gedichten

Toen je niet meer ademde

toen jij ophield met ademen
stokte iedere adem in de kamer
pas één maand leefde je hier
en niet meer in de buik van mama

je kleine gezicht grijs, blauw rond je mondje
angst gierde door de kelen
zou jij deze wereld reeds inruilen
voor een onbereikbaar zijn?

toen jij ophield met ademen
kwam de paniek tot leven
in allerijl naar het ziekenhuis
maar onderweg verliet je ons alweer

de werkelijkheid hield op te bestaan
wanhoop en hoop, ze lagen zo dichtbij
opluchting en panische angst, nog veel nader bijeen
je was er weer, je viel weg, je was er weer, je liet ons alleen…

gelukkig, de ziekenwagen reed je tegemoet,
anders was je voorgoed verdwenen
tussen de raderen van verleden en toekomst
in een voor ons ondraaglijk heden

laten we hopen op geluk op dagen vol zon
waarin ademen voor jou zo eenvoudig is
bloemenmeisje van mijn hart
laat je adem nu zachtjes gedijen

op de milde lentebries, die met ons je thuiskomst hoopt

Overige gedicht door: Fairouz

Tweeten