Gedichten

Zielenverrotting

Door de tijd samengebracht,
om samen te sterven.
Doch is de eenzaamheid naast een
bloedgutsende man, gorgelend in zijn eigen sappen,
groter dan men verwacht.
De regen die het tafereel een ontroostbaar uiterlijk geeft.
Een Apocalyps of het einde van het begin.
De eens zo fiere man, nu eens met het slijk.
Zijn kameraad even ontgoocheld als hij.
Zoet en juist te sterven in een oorlog als deze,
een leugen uit hogere kringen.
Daar echter, komt alles samen,
tussen het puin, de lijken en de modder.
De verrotting der zielen.

Overige gedicht door: Tim de Jonge

Tweeten