Gedichten

Oma

Elke keer als ik naar je foto kijk,
krijg ik tranen in mijn ogen van ongeloof en verdriet.
Tranen omdat ik me afvraag waarom
jij niet meer hier bent, en tranen
want het antwoord weet ik niet.
Soms kijk ik naar de sterren,
er schijnt dan een heel fel.

Ik vraag me dan af waar je nu bent,
en of dit rare gevoel zonder jou ooit went.
Soms wilde ik dat ik bij je kon zijn
al was dit maar voor even.
Maar ja, dat is maar een wens,
die niemand me kan geven.

Lieve oma, ik mis je, en
ik blijf altijd aan je denken.
En op dit moment is er een
plaatsje in mijn hart, het mooiste
plekje waar ik je kan herdenken.

Beetje bij beetje moesten we je verlaten,
we konden uit eindelijk konden
we niet meer tegen je praten.
Die blik, die stilte, dat deed
vaak zeer, de oma van
vroeger was je niet meer.

We zagen goed je stilte en verdriet,
maar helpen konden we je niet.
Ik was er niet bij toen je je ogen neersloeg.
Je hebt ons nu voor goed verlaten,
maar eigenlijk niet helemaal en dat weet ik.

Overal waar ik heen ga, jij zult altijd bij me zijn.
Die ene dag is nu aangebroken.
Je hebt jezelf nu voor altijd van ons weggenomen.

Je was altijd zo vrolijk en blij,
maar nu ben je vrij.
Nu kijk je daar boven op ons neer,
je houd ons van daar goed in de gaten.
Maar het doet toch zeer,
nu je niet mer bij ons bent.
Daar raak ik nooit aan gewent.

Overlijdens gedicht door: gedichtengirl

Tweeten