Gedichten

Pas acht jaar

och, hij was toch nog maar acht jaar
zijn gezichtje was zo smal geworden
haar hart ging naar hem uit
ze wilde hem in haar armen nemen

en wiegen, als was hij een baby

verdriet te groot voor woorden
hij begreep dat Mamma dood was
de wereld stond op zijn kop.
thuis werd er niet meer gelachen

iedereen vroeg maar hoe het ging
kroelde door zijn donkere krullen
hij wilde dat niet
Mamma moest terug komen dan
was alles weer goed

hij zou dan altijd luisteren , echt waar
ze kwam nooit meer terug , dat wist
hij heus wel. Bezoeken kon hij haar
daar waar ze in de grond gestopt was

als het regende vroeg hij zich af of ze het
misschien koud had
vooral in de nacht dacht hij daar vaak aan
zijn neefje vroeg hem : ga je mee bij ons thuis
spelen ?

voor het eerst brak er iets van een glimlach
door op zijn donkere gezichtje
vragend keek hij naar zijn Pappa…zijn zusje
en zijn broertje waren thuis
Pappa was niet alleen anders zou hij niet gaan
echt niet.

het mocht…mijn dochter ? kijkend naar haar
eigen drie jongens kon wel huilen.
de eerste stap werd afgelopen vrijdag gezet
ze zou hem schandelijk verwennen

en al zou hij na een half uur naar huis willen ?
dan nog…de eerste stap was gezet

Overlijdens gedicht door: Fairouz

Tweeten