Gedichten

Zeepaardjes

Wat kan ik me toch irriteren
aan zeepaardjes met een bril
die het zwembad domineren
en spartelen waar ik zwemmen wil.

Ze hangen uren aan de rand
tetteren aan één stuk door
gaan zelden tot nooit aan de kant
ook iets waar ik mij aan stoor.

Met de nekjes uitgestrekt en lang
houden zij het lijf rechtop
want ze zijn echt vreselijk bang
dat het zeepaardkapsel nattig wordt.

Ik doe mijn best te manoeuvreren
en meestal lukt me dit ook wel
maar tijdens mijn poging om te keren
hing ik vast in zeepaard vel.

Ze hingen daar in grote zwerm
treuzelend aan de zwembadrand
luisteren naar elkaars gekerm
schept overduidelijk een band.

De meeste oud of zeer belegen
met een badmuts op hun kop
ik kon er niet nog langer tegen
en schoof een baan of 7 op.

Eindelijk ruimte om te zwemmen
ik gaf een beetje gas erbij
geen zeepaard te bekennen
en de hele baan was nu eens vrij.

Maar dit mocht niet langer duren
dan slechts een klein kwartier
het eerste zeepaardje kwam gluren
en de rest haastte zich ook snel hier.

Dit is toch niet te geloven
ik vroeg me af wat nu te doen
ben al 7 banen opgeschoven
hebben zeepaardjes geen fatsoen?

Ik besloot om door te gaan
de mazzel, ik wil zwemmen
alle zeepaardjes uit de baan
want ik zal niet nogmaals remmen.

De eerste botsing werd een feit
want geen zeepaard ging opzij
maar ik raakte de zwerm snel kwijt
waardoor er eindelijk ruimte kwam voor mij!

© Marjanekke. 2015

Sport gedicht door: Marian van Zwienen

Tweeten