Gedichten

Boemerang

Een krom, angstwekkend werphout komt tevoorschijn
uit heer Bommels tuin, wordt telkens gegooid,
keert draaiend terug, slaat en rotzooit,
verwoest de kamers van Slot Bommelstein.

Ollie schreeuwt wanhopig: "Word vernield, verdwijn!"
Maar het ding, dat overal ellende strooit,
doet Olivier vluchten. Ontheemd en berooid
trekt hij voort. Zal het altijd zwerven zijn?

De meester van het nare voorwerp, een fakir,
tovert, blaast bezwerend op een wonderfluit:
een rechte, machteloze stok ligt hier.

Al het kwade is verjaagd: herstel zingt luid.
't Vertrouwde kasteel heeft smakelijk vertier:
om de tafel klinkt het gebeurde vrijuit.





Han Messie

Verdriet gedicht door: Han Messie

Tweeten