Gedichten

Een verlies

Timide heeft zij me open gedaan
In een ooghoek zag ik bij haar
een traan
Zij noodde me duideljk moe om
binnen te komen.

Haar man zag ik zat in zijn stoel
Hij zat er wat stil te dromen;
trommelde met zijn vingers op de
armleuning van de fauteuil
Zij was wat al te bedrijvig en niet
lui en vroeg wat er van mijn dienst
was.

Ik wist niet hoe te beginnen
Nog wel een boodschap over hun verlies
Gaf dat eigenlijk nu wel pas?
Gerustgesteld werd ik dat het afleiding
gaf en bedroefd raakte ook ik toen ik de
rouwkaart dan zag.

Vrijwel meteen maakte ik hun een
compliment Die zag er zo mooi en verzorgd
uit
Het bevatte exact de informatie waarover ik
me eerder al had geuit.

Ik liet hen eerst maar hun verhaal vertellen
hoe zij het nu voortaan zonder haar moeten
stellen
Voorzichtig heb ik wat vragen gesteld
Korte tijd later heb ik gemeld dat ik mijn
eigen woning weer eens opzocht.

Door haar overlijden voelen zij zich bekocht
Ik kon slechts wat aanhoren en mijn medeleven
betonen
Hun tranen lieten zij nog niet gaan
Die moeten wel nog komen.

Deze oude mensen liet ik achter met hun
wanhopige Waarom?
Ik nam zomaar afscheid maar kom beslist weerom.

Dakoyria 2015.

Verdriet gedicht door: Dakoyria

Tweeten