Gedichten

Mens geeft aan plant

Langzaam stappen door de zoele avondwind
vader en moeder met kleine jongens voort.
Peinzende bomen zuchten hun weemoedig woord;
schaduwen strelen loom, de wandelaars gezind.

Vriendelijke schemer, die kruiden mint,
vindt blaadjes vol kracht, schept een geurig oord,
wekt neuzen, terwijl hij ogen haast versmoort.
De vrouw snuift diep, knielt neer, fluistert tot elk kind:

"Hier werd mijn dochters as over de grond gestrooid.
Zusjes korte leven kende grote vreugd,
was heftig, eindigde eer jullie kwamen.

Na 't aardse bestaan ontmoet ik haar ooit;
op deze plaats gaan stof van verijlde jeugd
en hemels licht in genezend gewas samen."

Verdriet gedicht door: Han Messie

Tweeten