Gedichten

Nachtelijk dwalen

Het zilv’ren maanlicht vangt een jonge vrouw
Wijl zij heengaat in de donk’re nacht
Op blote voeten stapt zij voort
Niemand die haar hier verwacht

Ontsproten is de felle wanhoop
’t verwachtte leven blijft maar uit
Lijdend sentiment kwelt nu haar geest
De klokken van haar dromen klinken luid

Haar lange rokken ruisen in de wind
Slepen een spoor in ’t natte gras
’t is alsof de duivel d’r op de hielen zit
Zo opgejaagd versnelt haar pas

Een ontsnapping uit het felle licht
Weg uit de teleurstelling der realiteit
Een moment voor haarzelf geeft verlichting
Voor even gewaand in een betere tijd

Geschaduwd door een rijtje donk’re bomen
Komt haar rasse gang toch wat tot rust
’t is het ritmisch ritselen van de bladeren
Dat haar zwaar’ gemoed wat sust

’t is deze plek waar dromen kunnen zingen
Geen belemmering van eeuwig commentaar
In de veilige schaduwen kan ze even hopen
Een nachtelijk dwalen alleen van haar

Verdriet gedicht door: Gedicht In Zicht

Tweeten