Gedichten

Verdronken vlinder

Drijven op een zee van verdriet
Zwarte vlek, geen golven en wind
Droom over mens met gelukkig leven
terwijl ik verstrengeld zit tussen de algen.

Hier had ik niet op gerekend dat
mijn vleugels besmeurd zijn met olie
Er is geen stuk landje in de verte of van
dichtbij te bespeuren, probeer te overleven.

Het hart klopt laatste herinneringen
die een voor allen in rook zullen opgaan
Heel breekbaar en broos om mij te openen
Met veel moeite kan ik mijn eigen slagen tellen.

Noodkreet van een eenzame vlinder
in de hoop dat ooit iemand het zal horen
Laatste restantje liefde stroomt via de aders
Bevrijd mij, vooraleer ik voorgoed zal verdrinken.

© Catherine Boone 2014

Verdriet gedicht door: Catherine B.

Tweeten