Gedichten

Eftelingtrein

De vlammend rode mond van 't voorste voertuig
groet opgewekt mensen, die de tocht maken.
Witte rook kronkelt weg, wil alles raken:
bloemrijk bos, keurig beplant of wild en ruig,

paleis, geboren uit toverwerktuig.
Bij een eethuis het rijden even staken...
Hier waaien Oosterse scherts en smaken;
dat Westers gevoel zich daarvoor buig'

Verder gaat het wielen- en spoorgebonk,
scherpt rondziende reizigersgedachten,
gericht op langs glijdend gesuis, geronk.

De kleine stoomrit heeft velerlei krachten,
is een strevende, tevens kalme dronk:
gaan tot, bekomen van sprookjesmachten.






Han Messie

Vrolijke gedicht door: Han Messie

Tweeten