Gedichten

Fluiten!

Ik had een broer,
hij floot altijd.
Niet omdat hij vrolijk was,
oh, nee, integendeel......
maar omdat hij bang in 't donker was.

Door altijd te fluiten,
als hij 's avonds onder het stergeflonker,
van zijn meisje kwam....
voelde hij zich niet meer zo alleen,
met al die schaduwen om zich heen.

Ja, hij heeft wat afgefloten,
zijn hele leven lang.
Want hij bleef als de dood zo bang.
En toen die eindelijk kwam, in 't donker....
toen ging hij dood.

Terwijl hij floot.

Antje.

Vrolijke gedicht door: Antje.

Tweeten