Gedichten

Ruzie

Vadertje kwam thuis
en hij had honger
als een paard,
maar mijn moeder
had geen kruimel meer
voor hem bewaard.

"Wel verdraaid!"
riep vader kwaad.
"En hoe komt dat
dan wel?"
"Lieve schat,
ik was vergeten
dat je soms op tijd
komt eten!"
riep mijn moeder snel.

Met dat antwoord
was een fikse ruzie
gauw begonnen.
Vader had geschreeuwd,
maar moeder
gaf zich niet gewonnen.

"Maak je middageten zelf!
Het is je eigen schuld!"
had zei tegen vader
met haar hoge stem gebruld.

Wil je weten
wat mijn boze papa
daarop zei?
"Niks daarvan!
Je bakt een portie
biefstuk-friet
voor mij!"

Ik zat toen aan tafel
en heb geen woord gezegd.
Na een uurtje
was die ruzie
toch weer bijgelegd.

Vrolijke gedicht door: Sarah Kalokerinos

Tweeten