Gedichten

Vuur

Hij heeft een heel kort lontje,
en zijn tenen zijn te lang.
Je hebt hem zomaar op de kast,
daar zit hij hoog en droog,
maar houdt zich aan een strohalm vast.

Zij steekt haar neus steeds in de wind,
al loopt dat dikwijls in de soep.
Dan zit ze met de handen in het haar.
Waarbij ze zelf haar boontjes dopt.
Maar schrobt nog wel haar eigen stoep.

Hij denkt daar dan het zijne van,
en schudt meewarig soms zijn hoofd.
Loopt verder in de schoen die past.
En heeft niet in de gaten,
dat hem een kooltje wordt gestoofd.

Kan de zon nog in het water schijnen?
Wordt er nog een vredespijp gerookt?
Soms helpt er echt geen lieve moeder aan,
dan gaat de kachel uit,
maar wordt het vuurtje opgestookt.

Antje.

Vrolijke gedicht door: Antje.

Tweeten