Gedichten

Willeke Alberti

Het meisje ervaart ruw, woelig leven
in Amsterdams straten, terwijl haar mond
door muzenkunst wordt verblijd met hecht verbond,
naar steeds schonere klank mag streven.

De zangeres komt vloeiende stem geven
aan blijmoedige, feestelijke stond
en verdrukte zielen, bij liefde gewond:
sterke toon vol opbeurend, teer beleven.

Ronde schijven werken op stroom, schallen luid,
opdat de gezongen woorden heilzaam
over de wereld gaan als wonderkruid.

De bedaagde dame houdt grote faam,
want haar keel kent geen tijd, brengt jeugdig geluid;
daarin maken hartstocht en wijsheid één naam.





Han Messie

Vrolijke gedicht door: Han Messie

Tweeten