Gedichten

Dementie

De bewoners van hofje,
Met wensen, waarden normen,
De werkelijkheid betastend,
Naar een stukje vrijheid vol angsten,
Soms zoekend, dwalend of
schreeuwend naar een verleden,
Dat langzaam uitgewist wordt in het heden,
Door de hersenen, in de mist doen vergeten,
Zo komen ze met hun eigen verhalen,
En het simpelste niet meer zelf herhalen,
Van wassen, aankleden, ontbijten of reinigen,
Duurt een eeuwigheid en dat is soms lijden,
Van morgens vroeg tot s’avond laat in de nacht,
Met een lief woordje of zoen,
Waar hun gezicht van lacht,
Het leven brengt zoveel zorgen,
En zijn niet meer aan zelfstandigheid gebonden,
Het is een zegen, met respect voor onze kracht,
Te moeten wachten en slijten,
Te pijnlijk te begrijpen,
"Want ooit hebben ze een mooi leven gekend"

Ziekte gedicht door: Vera

Tweeten