Gedichten

Ik en mijn kameraad

Stijf schuifel je naar voren
Wat je zegt kan ik amper horen
Uit je mummelende mond

Je staat te trillen als een blad
Er ontbreekt je alle kracht
Het is duidelijk, Morbus heeft je in zijn macht

Niet in staat om je van zijn stijve omstrengeling
Te bevrijden.
Kortom je bent niet te benijden.

Opstaan uit de stoel is soms een onmogelijk doel
En ook als je het niet wilt
Laat hij je niet met rust-je trilt

Niet alleen van buiten ,maar ook van binnen
Zal Morbus het uiteindelijk van je winnen.
Hij kent al jouw gedachten in zijn hoofd

Langzaam verschijnt ook zijn starre trek
Op jouw eens zo vrolijke bek.
Je expressie verstijft tot was en langzaam
wordt je gezicht verbouwd
Tot zijn sombere grimas

Parkinson is geen vriend maar zo’n kameraad
Die je overkomt en niet meer verlaat.
Hij verstart jouw gedachten en ontneemt je langzaam alle krachten.

Het is beter dattie gaat.
Maar dat doet hij pas
Samen met jouw in een houten jas!

Ziekte gedicht door: frits

Tweeten