Gedichten

Maria

Maria


Hoe sterk moet jij wel niet zijn, vraag ik me af
Om mijn vonnis toe te laten in je leven
Het lijkt soms wel een wrede straf
Toch weet je mij zoveel liefde te geven

En je hebt al erg veel doorstaan
Het verlies van je man moeten dragen
Maar je bent ervoor gegaan
Je hebt geknokt, gejankt, geworsteld, vele dagen

Eindelijk braken er betere tijden aan
Beleefden we samen leuke dingen
Vulden we elkaar prima aan
Van strandwandelingen tot shanty’s zingen

Nu ik zo’n slecht bericht heb ontvangen
Ben ik verbaasd over jouw flexibiliteit
Hoe je omgaat met je eigen belangen
En die wegcijfert uit solidariteit

Solidariteit met mij, die je nog maar zo kort kent
Ik ervaar hiermee een ongelofelijke genegenheid
Een gevoel dat ik hiervoor nooit eerder heb gekend
En dat brengt me behoorlijk in verlegenheid

Ik vraag me af waar ik zo’n maatje aan heb verdiend
Je weet me zo geweldig op te beuren
Je hoeft het zelf niet eens te zien
Je blijft gewoon Maria, zonder klagen, zonder zeuren

In jouw ogen ben ik geen patiënt, hoef ik niet zielig te zijn
Steun je mij in alles, door gewoon te blijven doen
Er samen over te praten, te lachen, kortom onszelf te zijn
En geef je mij misschien wat vaker heel spontaan een zoen

Ik ben de afgelopen maanden heel veel van je gaan houden
Ik ging zo vaak te snel, zette je dan onder druk
Toch spijt het me niet en zal het me niet berouwen
Je bent mijn grote liefde, voor altijd mijn geluk

Soms kijk ik naar de toekomst met angst en beven
Denk dan aan jou en hoe dat voor jou moet zijn
Dus ga ik mijn best doen zo lang mogelijk te blijven leven
En samen met jou gelukkig te zijn

Ziekte gedicht door: Jacques Spelbrink

Tweeten