Gedichten

Ziekbed

Hij zat daar op de rand te zwijgen
en zag hoe zij naar vroeger keek,
en dat het leek of zij verwachtte
dat hij heel dicht bij haar kwam staan.

Haar handen, waaruit wat buisjes kropen
lagen haast open op de sprei.
Zij lachte, en haar ogen beefden
toen hij wat dwaze dingen zei.

Veel was er niet om te beloven.
Niets dan wat weemoed en wat waan.
En toen haar ogen, onbewogen
midden haar dromen gingen staan,
heeft hij de ramen dichtgeschoven.
De deur heel zachtjes toegedaan.

Ziekte gedicht door: Pierre Van Laeken

Tweeten