Schaffhausens waterval
Europa 's geliefde rivier de Rijn
maakt bij stad en heuvelwand een glijbaan,
breed, zacht glooiend. Wie mag zijn schuimlied verstaan?
Nevel zweeft dansend omhoog, verspreid en fijn.
Het ijle wit fluistert: "Terwijl ik verdwijn,
sieren regenbogen mijn vloeiend vergaan,
duiken en veren tijdens hun samengaan
met zonlicht, willen steeds oogwenkers zijn."
De kleurrijke lucht roept volle roeiboten
naar twee rotsen binnen de waterschreeuw;
daarop staan mensen, onder verbaasde geeuw.
Adem halende stenen vergroten
de stem der draaikolken en windstoten:
"Hier wentelt onverstoorbaar elke eeuw."
Han Messie
Reacties op 'Schaffhausens waterval'
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, ben jij de eerste?