Slotermeer
De watervlakte blinkt knipogend en rond,
vraagt vrolijk welvend kleine zeilboten
al deinend en zwenkend door te stoten:
golven en vaart houden hun luchtig verbond.
De bomenkring om het meer is en bond
van wachters; ze waken streng, vergroten
de opwekkende geest bij de stad Sloten
en diens vertier op schepen, elke stond.
De Friese wind geeft blije siddering
aan 't onvaste, waaiende oeverleven,
brengt de sterke grond steeds verademing.
Hier spreekt een kunstwerk, ijl maar hoog verheven:
"Vreugdevolle huivering schept schildering,
die met grillen aan de ziel blijft kleven."
Han Messie
Reacties op 'Slotermeer'
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, ben jij de eerste?