Sloten
De kleinste stad in het wijde Friesland
spreekt ingetogen van strenge krijgstucht.
Soms klinkt feestelijk kanonnengerucht
bij de wallen vol hechte, trouwe stand.
Aan de gracht houden oude huizen hun band
met handel en nijverheid, lang vervlucht,
maar nog glimlachend, onder voldane zucht,
in ramen, door werkend verleden omrand.
Het bedaarde stedenschoon brengt stille rust
over boten, aan de steile kant gemeerd,
wachtend tot laden en vertrek hen kust.
De wenk der nabije ruimte snelt en keert
voortdurend langs daken en straten, geeft lust
te zien wat dobberkunst op het meer je leert.
Han Messie
Reacties op 'Sloten'
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, ben jij de eerste?