Die vonken

zacht klinkt
de weemoed
in hun lief gezang

maar woorden met
een eeuwig gewicht
maken kinderen bang

zij gaan voor
het meer dansante
voetenwerk en de handjes

maar in jouw
ogen smeult het
nooit gedoofde vuur

het donkere van
je stem herinnert
zich nog ieder uur

die vonken ga jij
kinderen leren uit hun
geschiedenis van proberen

wil melker