De knoet
ik liet het
rafelen toe
omdat ik moe
was van de knoet
de strak gedraaide
schoonheid sloeg
een leven lang
genadeloos toe
pas later gingen
we pluizen vonden
verschillende huizen
die welkom boden
ook in die
warmte daar
konden wij helaas
onze draai niet vinden
want in de rafels
schitterden nog
ongeziene kleuren die
bijzonder combineerden
zij konden ons
nog van alles leren
over loslaten en
het opnieuw proberen
wil melker
Reacties op 'De knoet'
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, ben jij de eerste?