Eeuwige schoonheid
ik heb steen
laten bloeien
met hamer
beitel en zaag
mijn vingers
zien bloeden als
ik ze aan scherpe
kanten openhaal
maar wil in
tijd naar een
eeuwige lente
om haar schoonheid
tot in alle zomers
te verlengen
onze leefwereld
is in gelijke vormen
opgebouwd met
blauwdrukken
onder eenzelfde
atmosfeer en
uit dezelfde
grondstoffen
ik heb de ziel
gezocht uit de
formatie rots
haar gezicht
gekleurd met
warme trots
ik wist haar
te splijten kon
structuren
volgen in hardheid
en kleur bij de
opbouw naar bloei
zij werd gewillig
en zachter de
kleuren intenser
onder een zon die
warmte evolueerde
naar het eindeloze
elan vitaal van
eeuwige schoonheid
wil melker
Reacties op 'Eeuwige schoonheid'
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, ben jij de eerste?