Verbazing leeft steeds.
Een grote lege vlakte
dor en verlaten
toont al wat je mist
ontzegd is _ geen deel uitmaakt
van eigen aard of kunde
die troosteloosheid zien
denken aan dat eenzame
maar er niet vandaan vluchten
plotseling
spuit een springbron hoog op
daalt weer in wijde bogen
schept in de rondte
een schone bloeiende tuin
te midden van leegte
die tevreden toe hoort
spreken bloemen en druppels
over
onvermoede kansen
opduikende gave
verrassing zinkt en herrijst.
Han Messie
Reacties op 'Verbazing leeft steeds.'
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, ben jij de eerste?